Pamalit
sa Buwan ng mga Ina
“Karugtong ng kahapon ang kasalukuyan at kinabukasan.”
Pagkaraniwan nang usapan ang mga
salitang pinagmulan ng mga tao.
Maraming kahulugan ang salitang ito pero mas binibigyang-pansin ang pinanggalingan
kung saan ka nagkaisip at nagsimulang
bumuo ng mga pangarap. May mga taong nakaranas ng masayang kabataan samantalang
ang iba naman ay dumaan sa matinding pasakit ng buhay. May mga nilalang na napapabuti
at napapasama nang dahil sa kanilang pinagdaanan at nag-iiwan ito ng malaking sugat
sa puso.
Nakakatuwang isipin na ang kanilang dating
guro ay kasama sa kanilang plano. Nagkaroon tuloy ng pagkakataon na makapag-chat kahit
sa maikling sandali lamang. “Norilie Estrabo: sure...let
me know the venue…Maila Ani:
yey! sa Luisa Ridge po, 6pm Norilie
Estrabo: copy...hehehe...kita-kits tayo this saturday...miss ko na kayo
eh. Maila Ani: miss na rin po namin
kayo! exciting!”
Simpleng
usapan lamang pero malaki ang naidulot upang muling balikan ang kanilang
kabataan at kakulitan sa panahon ng kanilang pag-aaral sa elementarya. Mayo 3, 2014, nang magkita-kita sa La Vista Pansol Resort. Walang
katapusang balitaan, usapan, tawanan at asaran nang hindi namamalayan ang
oras. Nagsilbing ina ang kanilang dating guro, tagatawa at tagapakinig sa
kanilang mga pinagdaanan bago makatapos sa kolehiyo. Hindi pa rin nawawala ang
kanilang pagrespeto at paggalang sa tuwing binibigyan ng payo tungkol sa
kanilang mga pangarap na nais pa ring marating.
Ito pa ang mga salitang hindi
matutumbasan ng kahit anumang parangal. “Jenno Contreras Awwwww, T. Nor! Hehehe katuwa naman. Camille Joy Enalbes Aww, thank u for the
affirmation T. Nor! Group huuugs Maila Ani hope to make you even more proud. kami na ang mga anak mo. it
was great seeing everyone! sana kumpleto next time.” Sila ang mga tropeyong
hindi makukuha ng sinuman. Salamat sa muling pagkikita-kita.
Sa mundong
ating ginagalawan, may umaalis at may dumarating. Hindi ko man kapiling ang
aking ina sa kanyang natatanging buwan may dumating namang isang anak na
maituturing. Sa hindi pa inaasahang pagkakataon, magkapareho sila ng araw ng
kapanganakan, December 29. Nagkataon man ito o hindi, walang makapagsasabi. 
Bilang dating guro at itinuturing na Nanay, lubos ko itong ipinagmamalaki dahil sa kabila ng mga parangal na kanyang natamo
sa National
School Press Conference - NSPC bilang
isa sa pinakamahusay na Cartoonist sa pangkampus na pamamahayag ay nananatili pa rin
ang kanyang kababaang loob at hindi paglimot sa dati niyang mga guro. Isang katibayan
ang mga comments na mababasa sa FB: “Rowena Barrameda Cambel Galing
talaga e... We will always be proud of u as one of the best cartoonists... God
bless u always anak... Always keep moving forward and may u realize your dream.
Norilie Estrabo isang
kagaya mo anak Adrian Manalo ang maipagmamalaki ng
paaralan dahil hindi ka nagbabago at nakakalimot sa iyong pinagmulan...ang
husay, galing at kababaang-loob mo ang patuloy mong baunin tungo sa iyong mga
pangarap...God will always guide you...andito lang kami para sa iyo...Adrian Manalo Nakakaiyak
naman po nay. Wala naman po ako sa narating ko ngayon kung hindi po dahil sa inyo
saka sa mga tumulong sakin. Kayo po pati yung eskwelahan natin yung tunay na
gumagawa ng mga kagaya ko. Norilie Estrabo anak,
panyo kailangan mo? (joke)...hehehe... talent mo na iyan eh kaya lalo mo pang
pagyamanin...bihira lang kasi ang kagaya mo na bumabalik sa pinagmulan at diyan
kita hinangaan... hindi lamang kami ni Wena ang proud sa iyo...gayundin ang iba
pang guro dito na nakakakilala sa iyo...Adrian Manalo Salamat
po Mam Cambel. Kayo po yung tumutok sakin simula pa nung umpisa e.
Adrian Manalo Nakakatuwa
naman po Nay. Malaki po yung pasasalamat ko sa inyo.” Higit pa sa medalya at tropeyo ang iyong mga pasasalamat.
May 11, 2014, Mothers's Day magkakasama kaming
namamasyal ng aking mga pamangkin sa SM City Calamba nang banggitin sa akin ni Kaira Nicole Oporto “Tita, bakit walang Tita’s Day?” Sabay yakap sa aking baywang. Napaisip tuloy ako... Oo nga ano? Parang may pumitik na saya sa aking puso. Simple lamang iyon pero naipadama na sa akin ang kanilang pagmamahal. Marami nang pasakit at pagdurusa ang dumaan sa aming buhay pero hanggang sa kasalukuyan ay kami pa rin ang magkakasama.
Isa na rito ang aking pangako sa pumanaw kong ina na hindi
ko pababayaan ang tatlo kong pamangkin. Gagabayan ko sila sa abot ng aking
makakaya. Hindi man ako ang nagluwal sa kanila pero sa akin na sila halos lumaki
katuwang ang tunay nilang ina. Sila ang aking kalasag upang malampasan ang
anumang pagsubok sa buhay. Sila ang nagsisilbi kong kaligayahan sa tuwing
umuuwi ako ng bahay. Kahit gaano pa katindi ang pagod dala ng trabaho ay dagling nawawala kapag
sinasalubong ka na ng halik, yakap at tanong na “Kumusta na ang araw mo, Tita?” Ah…pawi na ang lahat ng pagod.
Marunong nga ang Diyos, hindi niya pinababayaan ang mga taong
sa KANYA ay nagtitiwala. Tatlong kwento ng buhay ko na nangyari sa loob ng Buwan ng mga Nanay…Ahh…Tama nga…Pangalawang
ina nga ako o pamalit sa kanilang tunay na mga ina ngunit bilang guro at tiyahin
ay patuloy akong magsisikap na hubugin at gabayan sila upang maiwasto ang mali
sa mundong ating ginagalawan. Hindi man ako perpekto na maibibigay ko ang lahat
nilang pangangailangan pero handa akong makinig sa kanilang mga hinaing. Ito man
ay malungkot o masaya.
Wala mang Tita’s Day,
higit pa roon ang hatid na premyong ibinibigay sa akin ng mga SIMPLENG YAKAP, HALIK at SALAMAT na
aking natatanggap. Daig ko pa ang nanalo sa lotto sa mga salitang kanilang
binibitawan.
Ang nangyayari ngayon ay magsisilbi
ring nakaraan sa paglipas ng panahon na maaari
nating balik-balikan upang maging gabay at hindi maligaw sa landas na gustong tahakin.
Tanging Diyos lamang ang nakababatid ng mga mangyayari sa ating KINABUKASAN.
*nor 06’15’14
Sanggunian:
